Gawin Mo ‘To Isang Beses… Malalaman Mo Kung Sino ang Totoo

Gawin Mo ‘To Isang Beses… Malalaman Mo Kung Sino ang Totoo

Subukan mong gawin ito kahit isang beses lang—at magugulat ka.

Yung taong palaging tumatawa sa harap mo? Biglang tatahimik.

Yung sinasabi mong kaibigan? Maglalabas ng tunay na kulay.

Yung pamilyang akala mong laging nasa panig mo? Maaaring magtanong kung bakit ka "nagbago."

Bakit?

Dahil sa isang simpleng desisyon.

Isang bagay na matagal mo nang iniiwasan gawin…

…ang piliin ang sarili mo.

Hindi ito drama. Hindi ito pagmamagaling.

Ito ang katotohanan:

Kapag pinili mo ang sarili mo, malalaman mo kung sino talaga ang para sa’yo… at sino ang nandyan lang dahil may nakukuha sila.

Sa video na ito, ipapakita ko sa’yo kung bakit ang isang simpleng hakbang ay kayang baguhin ang buong pananaw mo sa mga tao.

At kapag ginawa mo ito, hindi ka na muling babalik sa dati.

Ang Hakbang

Isang araw, mapapansin mong parang wala ka nang enerhiya. Hindi dahil puyat ka, hindi dahil gutom ka, kundi dahil paulit-ulit mong ibinibigay ang sarili mo sa mga tao at sitwasyong hindi ka naman binibigyan pabalik. Nando’n ka palagi. Laging available. Laging “oo.” Kahit pagod ka, sige lang. Kahit ayaw mo, pumapayag ka pa rin. Dahil ayaw mong masabing mahirap ka pakisamahan. Ayaw mong iwan ka. Ayaw mong makasakit.

Pero ang hindi mo namamalayan, habang pilit mong pinasasaya ang lahat, unti-unti mong kinakalimutan ang sarili mo.

At darating ang araw—marahil ngayon na ‘yon—na biglang mapapaisip ka: Paano kung isang beses lang, piliin ko naman ang sarili ko?

Isang simpleng hakbang. Hindi mo kailangang gumawa ng malaking eksena. Hindi mo kailangang sigawan ang lahat o magdeklara ng pagbabago. Ang kailangan mo lang gawin ay tumanggi. Oo, isang beses lang. Tumanggi ka sa isang bagay na hindi mo gusto. Sabihin mong “hindi” kahit alam mong hindi sanay ang kausap mo sa pagtanggi mo. Sabihin mong “ayoko muna” kahit may nag-aaya. Sabihin mong “gusto ko munang mapag-isa.”

Parang ang dali, ‘di ba? Pero sa totoo lang, ito ang isa sa pinakamahirap na hakbang na kailangang gawin ng isang taong sanay na unahin ang ibang tao.

Sanay tayong palaging nagbibigay. Tinuturing natin ang sarili nating sandalan, tagasalo, taga-ayos, taga-una ng lahat. Kaya kapag umupo ka sa isang tabi at piniling hindi makialam sa gulo ng iba—makokonsensya ka. Parang may mali. Pero wala.

Yung hakbang na yun—ang pagsisimula ng pagpapahalaga sa sarili—ay unang hakbang din papunta sa tunay na kalayaan.

Minsan, hindi mo makikita kung sino ang tunay mong kaibigan hangga’t hindi ka tumitigil sa pagbibigay. Hangga’t hindi mo sinasabi sa kanila na “ako naman.” Hangga’t hindi mo sinasabi sa sarili mong: Tama na. Ako naman ang kailangang alagaan.

At dito, makikita mo ang totoo:

May mga magtatampo. May mga magagalit. May mga tatahimik. May mga aalis.

Pero may mga mananatili rin. Yung mga hindi mo kailangang paglingkuran para manatili. Yung mga kayang tanggapin ang bagong ikaw—ang ikaw na may hangganan. Ang ikaw na hindi perpekto, hindi palaging andiyan, pero totoo.

Ang hakbang na ito ay hindi pagtalikod sa ibang tao. Ito ay pagyakap sa sarili.

Kapag pinili mong piliin ang sarili mo, hindi ibig sabihin selfish ka. Ibig sabihin, natututo ka nang magpahalaga sa taong matagal mo nang kinakalimutan—ang sarili mo.

Conditioning ng Lipunan

Simula pa lang ng pagkabata, tinuruan na tayo ng maraming paniniwala tungkol sa kung paano tayo dapat kumilos bilang tao—lalo na sa pakikitungo sa iba. Kapag bata ka at natutong magsabi ng “hindi,” madalas sasabihan ka ng, “Wag kang matigas ang ulo.” Kapag umiyak ka para ipakita ang nararamdaman mo, sasabihan kang “Tama na, drama lang 'yan.” At kapag tinry mong ipagtanggol ang sarili mo, sasabihan kang “Bastos ka.”

Unti-unti, natututo tayong itikom ang bibig natin, kahit ayaw na natin. Natututo tayong ngumiti, kahit sa loob natin ay puno na tayo ng pagod o sama ng loob. Dahil sa paulit-ulit na mensaheng ito mula sa pamilya, paaralan, at lipunan, na-program tayong maniwala na ang kabaitan ay laging may kasamang paglimot sa sarili.

Sinasabi sa atin: “Magpakabait ka.” Pero hindi nila sinasabi kung hanggang saan. Hindi nila sinasabi na ang kabaitan, kapag sumobra, ay nagiging dahilan para abusuhin tayo ng iba. Na kapag palagi kang "oo" ng "oo," darating ang panahon, hindi na nila ito tatanawin bilang kabutihan—kundi bilang obligasyon mo sa kanila.

Nasanay ang maraming tao na kapag ikaw ay tahimik, marunong makisama, at hindi pala-reklamo, iisipin nilang okay lang lahat sa'yo. Na hindi ka napapagod. Na hindi ka nasasaktan. Kaya kapag dumating ang araw na nagpahayag ka ng totoo mong nararamdaman, magugulat sila. Magtataka sila. Sasabihin pa nilang, “Nag-iba ka na.” Pero ang totoo, hindi ka nag-iba. Natuto ka lang.

Ang conditioning ng lipunan ay parang invisible chain. Hindi mo agad napapansin, pero kontrolado ka na pala. Pinipilit kang umangkop, para lang huwag kang masabing "masama ugali mo," o "wala kang utang na loob." Pero kailan mo tatanungin ang sarili mo: "Hanggang kailan ako magpapasakal?"

Kaya maraming tao ang nabubuhay sa guilt. Guilt kapag nagpapahinga. Guilt kapag tumanggi. Guilt kapag inuuna ang sarili. Dahil pinalaki tayong isipin na selfish ang pagpili ng sariling kapakanan. Pero ito ang dapat mong tandaan: Ang pagiging totoo sa sarili mo ay hindi kabastusan. Ang pagpapahinga ay hindi katamaran. At ang pagsasabi ng “hindi” ay hindi kasalanan.

Kapag mas pinipili mong sundin ang dikta ng ibang tao kaysa sa boses mo, unti-unti mong nawawala ang sarili mong pagkatao. Kaya maraming tao ang nalilito kung sino sila. Bakit? Kasi buong buhay nila, ginugol nila sa pagsunod, hindi sa pag-unawa sa sarili.

Ang lipunan ay hindi laging makatao. Kadalasan, hinihingi nito na maging ‘useful’ ka lang. Gamitin ang oras mo, lakas mo, emosyon mo—para sa ikabubuti ng iba. At kung wala ka nang maibigay, itatapon ka na lang parang wala kang silbi. Ganun kabigat. Ganun kalupit.

Pero kapag pinili mong basagin ang pattern na ‘yan—kapag pinili mong unahin ang sarili mo kahit isang beses—dun mo makikita kung sino ang naiintindihan ka talaga, at sino lang ang nakikinabang sa’yo.

Hindi ito madali. Hindi ito mabilis. Pero ito ang unang hakbang sa tunay na kalayaan.

Ang Reaksyon ng Tao

Kapag minsan mong pinili ang sarili mo, huwag kang umasa na lahat ng tao sa paligid mo ay palakpakan ka. Hindi ito pelikula. Hindi lahat ay matutuwa. Sa katunayan, ang ilan ay magugulat, mabibigla, o baka nga masaktan pa. Pero teka lang… Bakit nga ba sila gano’n?

Kasi nasanay sila sa bersyon mo na laging nagbibigay. Yung bersyon mong palaging “oo,” kahit pagod ka na. Yung tipong kahit ikaw na ang nasasakripisyo, ayos lang basta sila ay masaya. Kaya kapag isang araw, pinili mong magpahinga, tinanggihan mo sila, o nagsabi ka ng “hindi,” parang sinabihan mo silang hindi na sila mahalaga.

Pero ang totoo? Hindi naman sila ang problema. Ang totoo, nasanay ka lang din na ibigay ang lahat. Kahit hindi mo na kayang ibigay. At nung sinubukan mong bumawi—kahit isang beses lang—hindi na nila alam paano mag-adjust.

May mga magtatampo. Yung tipo ng taong tatahimik bigla, hindi ka kakausapin, iisipin mong ikaw ang may kasalanan. Gagamitin nila ang guilt para mapilitan kang bumalik sa dati mong asal. Sasabihin nila, “Nagbago ka na,” o “Hindi ka na kagaya ng dati.”

At doon mo mapapaisip: “Oo nga. Nagbago nga ako. Pero kailangan.”

Yung iba naman, hindi lang magtatampo—magagalit pa. Sasabihin nila, “Ano bang problema mo?” o “Napaka-selfish mo naman.” At masakit marinig 'yan, lalo na kung galing sa taong minahal mo o pinagkatiwalaan. Pero sa totoo lang, ang galit nila ay hindi dahil mali ang ginawa mo. Galit sila kasi hindi na nila makukuha ang dati nilang nakukuha sa’yo. Hindi na sila sanay sa bersyon mong marunong na magtakda ng hangganan.

Relatable ba? Kasi siguro nangyari na rin sa’yo ‘to.

Na-experience mo na bang magsabi ng “hindi” at biglang nag-iba ang ihip ng hangin? Yung dating sweet, ngayon parang may tinik na. Yung dating supportive, ngayon cold na. Hindi mo maintindihan kung bakit ang simpleng desisyon mong alagaan ang sarili mo ay parang krimen sa paningin ng iba.

Pero ito ang katotohanan: ang reaksyon ng ibang tao sa pagpili mo ng sarili mo… ay reflection ng intensyon nila sa’yo. Kung ang pagmamahal nila sa’yo ay totoo, maiintindihan nila. Kahit mabigla sila, kahit magtaka sila, maiintindihan pa rin nila sa dulo. Kasi ang tunay na pagmamahal ay hindi kontrol. Hindi ito palaging kuha. Ito ay pagbibigay ng espasyo sa isa’t isa na lumago.

Pero kung ang reaksyon nila ay galit, distansya, o pangmamaliit, baka hindi naman talaga ikaw ang iniintindi nila—kundi ang nawawala sa kanila.

Masakit, oo. Pero napakahalaga nito. Kasi dito mo makikita kung sino talaga ang kasama mo, at sino lang ang kasama ka kapag may napapala sila. Ang simpleng pagtanggi mo ay nagiging salamin—isang malinaw na salamin kung saan lumalabas ang tunay na ugali ng mga tao sa paligid mo.

At dito mo rin mararamdaman ang takot—takot na baka mawalan ka ng kaibigan, ng kapamilya, ng kasama. Pero dito mo rin matutunan ang tunay na kalayaan—na hindi mo kailangan ipagpalit ang sarili mong kapayapaan para lang manatili sa piling ng mga taong hindi naman kayang tanggapin ang buong ikaw.

Ang pag-prioritize sa sarili ay hindi kasalanan. Hindi ito kahinaan. Sa totoo lang, ito ang simula ng tunay mong lakas. At kung gagawin mo ito nang may respeto, may kababaang-loob, at may katapatan—yung mga taong karapat-dapat manatili sa buhay mo ay mananatili. At ang mga hindi para sa’yo… kusa silang lalayo.

At okay lang ‘yon.

Ang Sarili Mong Pagbabago

Kapag pinili mo ang sarili mo, mararamdaman mong may biglang gumaan. Hindi dahil sa lumayo sila, kundi dahil unti-unti mong natututunang hindi mo kailangan ang lahat para maging buo.

Dito mo mararamdaman ang katahimikan. Ang tunay na kapayapaan. Hindi na ikaw yung laging pagod. Hindi na ikaw yung laging naiipit sa kagustuhan ng iba. Unti-unti mong makikilala ang sarili mong halaga—at hindi na ito nakadepende sa approval ng iba.

Sa panahong ito, doon mo mararamdaman ang tunay na lakas. Hindi sa pagsigaw, kundi sa katahimikang pinili mo para sa sarili mo.

Panghuling Paalala

Gawin mo ito isang beses.

Magsabi ka ng “hindi.”

Umupo ka mag-isa at piliin mong hindi sumama.

Ipaglaban mo ang sarili mong oras, sarili mong kapayapaan, sarili mong boses.

At kapag nakita mong nag-iba ang pagtrato sa’yo, huwag kang malungkot. Huwag kang magtaka. Dahil ang totoo, hindi ikaw ang nagbago—ikaw lang ang natutong pahalagahan ang sarili mo.

Minsan, kailangan mo talagang piliin ang sarili mo... para makita mo kung sino talaga ang para sa’yo.