Tahimik Ang Paligid, Pero Maingay ang Isip Mo? Ito Ang Rason

Tahimik Ang Paligid, Pero Maingay ang Isip Mo? Ito Ang Rason

Na-experience mo na ba 'yung moment na mag-isa ka sa kwarto, walang kausap, walang ingay, pero ang bigat sa pakiramdam? Parang may kasamang hindi mo maipaliwanag. Ang sabi nga ng philosopher na si Jean-Paul Sartre... 'If you’re lonely when you’re alone, you’re in bad company.' Pero anong ibig sabihin nun? At bakit parang napaka-totoo para sa atin ngayon?

Ngayong artikulo, pag-uusapan natin ang kahulugan sa likod ng quote na 'yan, at kung paano ito makakatulong sa pag-unawa natin sa sarili. Kasi baka hindi lang pala lungkot ang nararamdaman mo—baka sarili mo na ang hindi mo kayang makasama.

Kung maririnig mo sa unang pagkakataon ang quote na ito—“If you’re lonely when you’re alone, you’re in bad company”—parang nakakalito, ‘di ba?

Pero kapag pinag-isipan mo, tumatama siya sa lugar na ‘di mo inaasahan.

Ano bang ibig sabihin nito talaga?

Simple lang: kapag ikaw ay nag-iisa, at nakakaramdam ka ng lungkot, anxiety, o kahit inis—ang kasama mo kasi, ay ikaw rin. At kung hindi ka komportable sa sarili mong presensya, ibig sabihin, may dapat kang harapin sa loob mo.

Hindi ito literal na masama kang tao ha. Pero maaaring may bahagi ka ng sarili mong hindi mo pa tinatanggap. May iniwasan kang katotohanan. O may tinatakasan kang emosyon. At dahil doon, ‘pag naiwan ka nang mag-isa, hindi mo alam kung paano ka magiging ‘okay’.

Para itong bahay na tahimik, pero sa loob, may mga sirang kisame, basag na salamin, at kalat sa sahig. Sa labas ay maayos. Pero sa loob, hindi mo matagalan.

Ganyan ang pakiramdam ng taong hindi pa nakakabuo ng kapayapaan sa loob. Hindi makatiis sa katahimikan. Hindi makagalaw kung walang distraction. At ang pinakamasakit? Hindi niya minsan alam na sarili niya pala ang dahilan kung bakit hindi siya mapalagay.

Pansinin mo ‘to.

Ilang beses mo na bang binuksan ang cellphone mo, kahit wala ka namang gustong gawin?

Ilang beses mo na bang sinadyang makipagkita sa kahit sinong kaibigan, basta lang may kasama?

Ilang gabi na bang hindi ka makatulog hangga’t may patay-sinding tunog o background video?

Tanong: Takot ka ba sa katahimikan? O takot ka sa sarili mong iniisip kapag walang ibang ingay?

Ang quote na ito ay hindi lang tungkol sa pag-iisa. Mas malalim pa. Ito ay hamon: Paano ka makakabuo ng mas magandang relasyon sa sarili mo?

Kapag nag-iisa ka, lumalabas ang tunay mong iniisip. Doon mo maririnig ang tinig ng insecurities mo. Ang mga tanong mo sa buhay. Ang mga alaala ng nakaraan na hindi mo pa pala tuluyang nalilimutan.

At kung hindi mo kayang harapin ang mga tinig na ‘yon, dun mo makikita: hindi iba ang problema—sarili mo pala.

Pero teka... hindi ito para i-down ka.

Sa halip, ito ay paanyaya: Simulan mo ang pagkakaibigan sa sarili mo.

Imagine this: kung magiging kaibigan mo ang sarili mo, gusto mo bang kasama ang taong katulad mo? Kung hindi, anong ugali ang babaguhin mo? Anong mga sakit ang papagalingin mo? Anong mindset ang kailangang i-reset?

Kasi totoo ito: Hindi mo maaabot ang tunay na kalayaan kung ikaw mismo ang hindi mo kayang kasama.

At kung magagawa mong makasundo ang sarili mo, doon mo mararamdaman ang totoong peace—yung hindi kailangan ng ibang tao para lang maramdaman mong buo ka.

Subukan mong balikan ang mga ordinaryong araw mo.

Pagkatapos ng isang mahaba at nakakapagod na araw sa trabaho, pauwi ka na, nasa jeep ka o MRT, pero kahit siksikan… ang totoo, parang mas ramdam mong nag-iisa ka. Yung tipong wala kang energy makipag-usap kahit sa kaibigan mo sa chat. At pagdating mo sa bahay, hindi ka pa rin mapakali.

Kaya imbes na magpahinga, bubuksan mo agad ang TV, YouTube, o Netflix. O baka mag-TikTok ka hanggang madaling araw. Hindi dahil gusto mong matuwa—kundi dahil ayaw mong marinig ang sarili mong iniisip.

At minsan, kahit pa may kasama ka sa bahay—kuya mo, nanay mo, o partner mo—pakiramdam mo pa rin, mag-isa ka. Kasi hindi mo naman talaga kasama ang sarili mo.

Meron ding ibang version niyan.

Imagine mo ‘to…

Linggo ng gabi. Wala kang pasok bukas, pero bigla kang nakakaramdam ng bigat. Wala namang nangyaring masama. Pero hindi ka mapakali. Parang gusto mong lumabas, kahit saan, kahit walang pupuntahan. Kahit makaupo lang sa isang 7-Eleven, basta huwag ka lang mapilitang harapin ang sarili mong iniisip.

O kaya…

Nasa birthday party ka. Maraming tao, masaya. Pero ikaw, tahimik lang sa isang sulok. Hindi dahil mahiyain ka, kundi dahil pag wala kang kausap, ang dami mong naiisip. Parang may bumubulong sa'yo na, "Hindi ka sapat. Walang nakakapansin sa'yo. Hindi ka importante." At para ma-distract ka, magbabrowse ka na lang sa phone mo. Kahit wala ka namang tinitingnan talaga.

Familiar?

Minsan din, kahit nasa relasyon ka na, nakakaramdam ka pa rin ng lungkot. Kasi hindi naman nawawala ang emptiness kapag may kasama ka. Ang tanong: kaya mo ba talagang makasama ang sarili mo, kahit wala kang kahawak na kamay?

Ito ang masakit na katotohanan—hindi natin kayang makasama ang sarili natin kasi hindi natin lubusang kilala at tinatanggap ang sarili natin.

Akala natin ang solusyon ay ibang tao—na kapag may partner ka, masaya ka na. Pero bakit may mga taong nasa relasyon na, pero pakiramdam nila, mas mag-isa pa sila?

Ang totoo, walang ibang makakapuno sa’yo kung ikaw mismo, hindi mo kayang punan ang sarili mo ng pagmamahal, respeto, at pagpapatawad.

At ito pa.

Kapag nagkakaroon ka ng tahimik na moment—yung walang kausap, walang music, walang cellphone—biglang may sumusulpot na memories. 'Yung mga hindi mo pa natatanggap. 'Yung breakup na hindi mo pa rin matawid. 'Yung pagkakamaling paulit-ulit mong sinisisi ang sarili mo. 'Yung galit sa magulang mo, sa sarili mo, sa mundo.

Kaya ayaw natin sa katahimikan. Kasi doon, tahimik ang paligid, pero maingay ang isip.

Pero tandaan mo, hindi ito dahilan para husgahan ang sarili mo. Ang ibig sabihin lang nito ay may sugat kang kailangang gamutin. At ang unang hakbang ay ang pagharap sa sarili—hindi pagtakbo rito.

Ngayon, baka iniisip mo… ‘Paano ko nga ba matututunang mahalin at tanggapin ang sarili ko, kung sa tuwing nag-iisa ako, para akong sinusundan ng anino ng nakaraan ko?’

Huwag kang mag-alala.

Ang pag-iisa ay hindi parusa. Sa totoo lang, regalo ito. Dito mo maririnig ang tinig ng konsensya mo, ng pangarap mo, ng damdaming matagal mo nang tinatakasan. At kung kaya mong yakapin ang sarili mo sa katahimikan, ibang level ng freedom 'yan.

Mahirap sa una, pero doon mo mas lalong makikilala ang sarili mo. Kasi hindi mo talaga makikilala ang sarili mo habang abala ka sa lahat ng bagay. Kailangan mong umupo, tumahimik, at tanungin ang sarili: Masaya ba ako? Saan ba ako papunta?

Maraming dahilan. Trauma. Guilt. Regret. Insecurities. Minsan kasi, may mga bagay tayong hindi pa natatanggap—mga maling desisyon, pagkatalo, pagkukulang, at mga ‘di natin pinatawad na sarili natin.

At dahil hindi pa natin naaayos ang mga ‘yon, lagi tayong nagtatago sa distraction. Netflix. Social media. Kapehan araw-araw. Pero pag-uwi mo, pag-higa mo, nandoon pa rin ‘yung bigat. Kasi hindi solusyon ang pagtakas sa sarili.

Ang totoo: healing starts when you sit with your pain—not escape from it.

Unang hakbang: self-awareness. Tanungin mo ang sarili mo—anong nararamdaman ko ngayon? Bakit ako nai-stress? May bahagi ba ng pagkatao ko na hindi ko matanggap?

Pangalawa: forgiveness. Patawarin mo ang sarili mo. Tao ka lang. Lahat tayo nagkakamali.

Pangatlo: self-love. Hindi ito ‘yung selfie at milk tea lang ha. Ibig sabihin ng self love ay pag-aalaga sa mental health mo, pag-prioritize sa pahinga, pag-aaral ng bagong bagay, at pagtanggap sa sarili—buo man o wasak.

At higit sa lahat, practice solitude. Maglaan ka ng oras na ikaw lang. Wala kang ginagawa kundi marinig ang sarili mong tinig. Doon mo mas mararamdaman na hindi ka talaga nag-iisa.

Ang pinakaimportanteng relasyon sa buhay mo... ay ang relasyon mo sa sarili mo. Kasi kahit mawala ang lahat, ikaw pa rin ang matitira sa huli. Kaya tanungin mo ang sarili mo: Masaya ba akong makasama ang sarili ko?

Kung hindi pa... huwag kang matakot. Bawat araw ay bagong simula. At ang unang hakbang, ay ang pagtanggap na ikaw ay sapat, kahit mag-isa.