6 Psychological Tricks Para Hindi Ka na Ma-trigger sa Sinasabi ng Iba

6 Psychological Tricks Para Hindi Ka na Ma-trigger sa Sinasabi ng Iba

May mga tao bang kahit anong gawin mo... nakakainis pa rin? Yung kahit hindi mo naman sila sinasaktan, pilit ka pa ring pinapahiya, minamaliit, o sinusubok ang pasensya mo?

Bakit ganon? Parang araw-araw may bagong dahilan para uminit ang ulo mo.

Pero… paano kung sabihin ko sa'yo na pwede kang mamuhay nang tahimik? Na kahit gaano ka toxic ang paligid mo… hindi ka maaapektuhan?

Sa video na 'to, ibubunyag ko ang 6 sikretong prinsipyo para hindi ka na muling magalit — kahit sinong tao pa ang kaharap mo.

Ito ang mga teknik na ginagamit ng mga taong malalim ang pag-iisip, kontrolado ang emosyon, at hindi basta natitinag—at ngayon, matututunan mo rin.

Simulan na natin.

Number 1

Unawain mo na ang lahat ng tao

ay may kanya-kanyang pinagdadaanan

Mahusay na panimula sa pagkamit ng kapanatagan ng loob ay ang malalim na pag-unawa na ang bawat taong nakakasalamuha natin ay may sariling laban sa buhay. Hindi mo man ito makita, marinig, o madama, ngunit sa ilalim ng ngiti nila, maaaring may sugat na hindi pa naghihilom, bigat na matagal nang pasan, o problema na araw-araw nilang nilulunasan sa katahimikan. Ang mga kilos ng tao—magalang man o bastos, mahinahon man o mainitin—ay laging may pinagmumulan. Hindi natin alam kung anong uri ng stress, takot, pagkabigo, o sakit ang bumabalot sa puso nila habang kausap natin sila.

Kung paulit-ulit mong iaalala sa sarili mo na bawat tao ay may pinagdaraanan, unti-unti kang nagiging mas mahinahon, mas mapagbigay, at mas hindi mapag-init ng ulo. Nawawala ang damdaming gusto mong gumanti o sumagot ng pabalang. Sa halip, napapalitan ito ng mahinang buntong-hininga at mahinahon ding isip na nagsasabing, “siguro may mabigat siyang dinadala.” Ito ang uri ng pag-unawa na hindi naghahanap ng kapalit, hindi nanghuhusga, at hindi naglalagay ng sarili sa pedestal.

Ang ganitong pananaw ay hindi madaling maabot, lalo na kung nasasaktan ka sa mga salitang ibinabato sa'yo. Pero kapag natutunan mong ilayo ang sarili mo mula sa sitwasyon at tingnan ito mula sa mas mataas na antas ng pag-iisip, makikita mo ang mas malalim na katotohanan: na tayo-tayo, sa iba’t ibang paraan, ay parehong mga nilalang na gustong maintindihan, gusto ng kaunting ginhawa, at gusto lang makaraos sa araw-araw.

At kapag dumarating ang sandali na gusto mong sumabog dahil sa inis sa isang tao, alalahanin mo ito: baka hindi ikaw ang dahilan ng pag-uugali niya—baka biktima rin siya ng mundong hindi rin siya naiintindihan. Sa ganitong antas ng unawa, makakamit mo ang uri ng katahimikan na hindi kayang sirain ng kahit sinong tao.

Number 2

Piliin mong huwag personalin ang mga sinasabi ng iba

Isa ito sa pinakamakapangyarihang prinsipyo kung gusto mong magkaroon ng emosyonal na kalayaan: huwag mong personalin ang sinasabi ng ibang tao. Madaling sabihin pero mahirap gawin, lalo na kapag ang mga salitang binibitawan ay tila direktang panira sa pagkatao mo, sa dignidad mo, sa pagkatahimik ng isip mo. Pero sa totoo lang, karamihan sa mga sinasabi ng iba ay hindi tungkol sa’yo—kahit pa ikaw ang pinatutungkulan.

Ang mga salita ng tao ay produkto ng kanilang sariling pananaw, paniniwala, ugali, at emosyon. Kapag ang isang tao ay nagsalita ng masakit o mapanakit, kadalasan hindi ito dahil sa kung sino ka, kundi dahil sa kung ano ang laman ng isip at puso nila sa sandaling iyon. Hindi ikaw ang pinanggagalingan ng problema—dala nila 'yon. Pero kung personalin mo, para mo na ring pinili na pasanin ang galit o insecurities nila. Para mo na ring pinayagang lasunin ng emosyon nila ang katahimikan ng kalooban mo.

Ang pag-personalize sa bawat salita ng ibang tao ay parang paglalakad sa mundo na wala kang panangga—lahat ng bato, lahat ng tinik, diretso sa balat mo. Hindi mo mapipigil ang mga tao sa pagsasalita, pero hawak mo kung gaano ka kalalim tatamaan. May kapangyarihan kang magsabi sa sarili mo, “Hindi ito tungkol sa akin.” Kapag ginawa mo iyon, pinoprotektahan mo ang sarili mong puso.

Ito ang sikreto ng mga taong kalmado sa gitna ng ingay: marunong silang mag-filter. Hindi nila pinapasok sa sistema nila ang bawat opinyon, komento, o puna. Hinahayaan nilang lumampas, parang hangin. Kapag sinanay mo ang sarili mong huwag agad sumalo ng emosyon, matututo kang pumili—alin ang totoo, alin ang hindi; alin ang makakatulong, at alin ang hindi mo kailangang buhatin.

Ang pag-personalize sa mga salita ay hindi lang pag-aaksaya ng emosyon—ito ay pagkalimot sa katotohanang hindi mo hawak ang pananaw ng ibang tao. Pero ang sarili mong kapayapaan, hawak mo. At araw-araw, may kakayahan kang piliin ito.

Number 3

Piliin mo ang kapayapaan kaysa pagwawagi sa argumento

Sa bawat diskusyon, may dalawang daang puwedeng tahakin: ang daan ng pagwawagi at ang daan ng katahimikan. Ang una ay madalas nakatutok sa pagiging tama, sa pagpanalo sa punto, sa pagpapakita na mas magaling ka mag-isip, magsalita, o magpaliwanag. Ngunit ang totoo, hindi lahat ng panalo ay may saysay. At hindi lahat ng tama, kailangang ipaglaban nang todo.

Kapag pinili mong ipilit ang sarili mong pananaw, kahit na alam mong may mas mabigat kang rason, may kapalit ‘yan. Kapalit na minsan ay relasyon. Kapalit na minsan ay respeto. Kapalit na minsan ay kapayapaan sa puso. Dahil sa bawat sagot na may layuning ipakita na ikaw ang tama, may naibubungang tensyon. Tumitindi ang emosyon. Tumataas ang pride. At sa gitna ng ganoong init, lumiliit ang espasyo para sa tunay na pag-unawa.

Hindi lahat ng diskusyon ay dapat tapusin sa konklusyon. Minsan, sapat na ang katahimikan para maghilom ang tensyon. Sapat na ang simpleng pagtanggap na hindi lahat ng tao ay pare-pareho ang pananaw, at hindi mo tungkuling baguhin ang isip ng bawat isa. Ang lakas ay hindi laging nasusukat sa husay mong magsalita, kundi sa lalim ng pag-unawa mong hindi kailangan ang laging pagpapatunay ng iyong punto.

Kapag pinili mong hindi sumagot, hindi ibig sabihin ay natalo ka. Hindi ibig sabihin ay wala kang alam. Ibig sabihin lang, pinili mong ingatan ang sarili mong kapayapaan kaysa ibuhos ito sa diskusyong walang patutunguhan. Dahil ang talino ay may tinig, pero ang karunungan ay may pakiramdam. Marunong pumili ng tamang oras kung kailan dapat magsalita, at higit sa lahat, kailan mas mainam ang manahimik.

Ang tunay na panalo ay ‘yung kaya mong lumakad palayo sa isang argumento nang buo ang loob, magaan ang dibdib, at walang galit sa puso. Dahil sa huli, hindi mahalaga kung sino ang mas tama, kundi kung sino ang mas payapa.

Number 4

Gumamit ng “Detachment”

Ang detachment ay isang malalim at makapangyarihang kasanayan ng pagiging tahimik sa loob kahit magulo ang labas. Ito ay hindi pagiging manhid, kundi pagiging matalino sa pagpili ng mga emosyon na papayagan mong pumasok sa puso mo. Hindi ito pagtanggi sa realidad, kundi paglalagay ng espasyo sa pagitan mo at ng emosyonal na kaguluhan ng mundo. Sa simpleng salita, ito ay ang kakayahang hindi magpakaalipin sa reaksyon mo sa kilos o salita ng iba.

Kapag may nagsabing masakit o may nangyaring nakakainis, ang unang reaksyon ng karamihan ay ang magalit, masaktan, o gumanti. Normal ito, dahil ganyan tayong pinalaki—na kapag may nang-away, dapat mong ipagtanggol ang sarili mo. Pero sa detachment, hindi ka agad nagpapatangay sa bugso ng damdamin. Nananatili kang kalmado, tahimik, at gising sa katotohanang hindi mo kailangang pumasok sa gulo para patunayan ang sarili mo.

Ang taong may detachment ay marunong manahimik kahit may nagagalit. Marunong ngumiti kahit may bumabatikos. Marunong umiwas sa argumento hindi dahil natatakot, kundi dahil alam niyang ang tunay na karunungan ay nasa katahimikan, hindi sa patutsadahan. Sa loob niya, may kalayaan siyang hindi madamay sa emosyon ng iba. Hindi siya kontrolado ng galit ng mundo—dahil pinili niyang hindi ito pasanin.

Ang detachment ay hindi pagtanggi sa sakit—nakikita mo pa rin ito, naririnig mo pa rin ang masasakit na salita, pero hindi mo ito kinikimkim. Pinapanood mo lang itong dumaan, parang ulap sa langit. Hindi mo hinahabol, hindi mo sinasalo, hindi mo kinakausap. Hayaan mo lang silang lumampas. Sa ganitong paraan, hindi ka nauubos. Hindi ka nadidikitan ng negatibong enerhiya. Nananatili kang buo kahit may bagyong dumaan sa paligid mo.

Ang totoong layunin ng detachment ay hindi para tumakas sa emosyon, kundi para maabot ang estado ng isip at puso na hindi basta natitinag. Isang uri ito ng disiplina—disiplina sa pagprotekta sa sarili mong kapayapaan. Dahil hindi lahat ng bagay ay dapat patulan, hindi lahat ng issue ay dapat pasukin, at hindi lahat ng salita ay dapat damdamin. Minsan, ang pinakamatalinong sagot ay ang hindi pagsagot. At ang pinakamalalim na tagumpay ay ang katahimikan ng loob sa gitna ng kaguluhan ng mundo.

Number 5

Limitahan ang exposure sa toxic na tao

Hindi lahat ng relasyon ay kailangang panghawakan habang buhay—lalo na kung ang presensya nila ay parang lason sa katahimikan mo. May mga taong, sa bawat pakikisalamuha mo, ay parang palaging may bitbit na negatibong enerhiya. Sa simula, parang kaya mo pang tiisin, pero habang tumatagal, napapansin mong parang may unti-unting nauubos sa'yo. Hindi man nila binabanggit nang harapan, pero sa paraan ng kanilang pagsasalita, sa mga tingin, sa mga patutsada, o minsan sa katahimikang puno ng panghuhusga, nararamdaman mong bumibigat ang loob mo.

Ang pag-iwas sa toxic na tao ay hindi pagiging masama, hindi ito kawalan ng malasakit, at lalong hindi ito kayabangan. Ito ay isang uri ng pagmamahal—hindi para sa kanila, kundi para sa sarili mo. Kasi habang pinipilit mong unawain at saluhin ang negatibong dala ng ibang tao, nakakalimutan mong may sarili ka ring emosyon, pangarap, at katahimikan na kailangang protektahan. Kapag palagi kang nakababad sa enerhiyang nakakasakal, unti-unti kang napapagod nang hindi mo namamalayan. Mapapansin mong nawawalan ka ng gana, bumababa ang tiwala mo sa sarili, at minsan ay nagdududa ka na rin sa halaga mo—kahit wala ka namang ginawang masama.

Kaya mahalaga na matutunan mong tukuyin kung sino sa paligid mo ang hindi nakakabuti sa'yo. Hindi mo kailangang makipag-away. Hindi mo kailangang ipaliwanag sa kanila ang rason kung bakit unti-unti kang tumatahimik o lumalayo. Ang distansya ay hindi laging produkto ng galit; minsan, ito’y desisyon ng isang pusong gustong tumahimik. Hindi mo sila kailangang baguhin. Hindi mo sila kailangang kumbinsihin na maging mas mabuting tao. Ang kailangan mo lang ay buuin ang sarili mo, at paminsan-minsan, kailangang gawin mo ito malayo sa ingay nila.

Ang limitasyon ay hindi laging pader; minsan, ito ay pintuang ipinipinid mo nang marahan, hindi para isara ang mundo, kundi para piliin kung sino lang ang karapat-dapat pumasok sa loob ng katahimikan mo. Sa ganitong paraan, natututo kang hindi lahat ay kailangang kargahin. Hindi lahat ay kailangan mong sagipin. Minsan, ang tunay na karunungan ay nasa pagtanggap na hindi mo kontrolado ang ugali ng iba, pero kontrolado mo kung gaano sila kalapit sa puso mo.

Kapag natutunan mong limitahan ang exposure sa mga taong hindi nagdadala ng kabutihan sa’yo, mas lumilinaw ang isip mo, mas gumagaan ang pakiramdam, at mas nararamdaman mo kung sino talaga ang mga dapat mong pahalagahan. Sa katahimikang ito, doon mo muling maririnig ang sarili mong tinig—hindi palaging masaya, pero totoo, malinaw, at buo. At sa mundong puno ng ingay at pag-aaway, yan ang isa sa pinakamahalagang kayamanang dapat mong bantayan.

Number 6

Huwag maging “reactive,” maging “proactive”

Kapag reactive ka, para kang kandila na hinihipan ng kahit anong hangin—konting ihip, patay agad ang liwanag mo. Ibig sabihin, agad kang naaapektuhan, agad kang sumasagot, agad kang napapadalos-dalos. Wala kang time mag-isip, kasi emosyon ang nauuna. At minsan, hindi mo na mababawi ang mga nasabi mo, ang mga nasira mong relasyon, at ang mga desisyong dala lang ng init ng ulo o biglaang inis.

Ang pagiging reactive ay parang paglalakad sa putikan na naka-tsinelas—siguradong madudulas ka, madudumihan, at magmukhang sabog ang direksyon mo. Hindi ka makakabuo ng solidong desisyon kung laging damdamin ang nasusunod. Ang utak mo parang apoy—kapag laging pinapainit, unti-unti itong nauupos. Kaya sa bandang huli, mapapagod ka rin. At ang mas masaklap, mapapagod din ang mga tao sa paligid mo.

Pero kapag proactive ka, may konsensya ang kilos mo. Hindi mo hinahayaang ang ibang tao ang magdikta ng mood mo, ng araw mo, ng pagtingin mo sa sarili mo. Ikaw ang may hawak ng manibela ng emosyon mo. Ikaw ang nagsasabi kung kailan ka magre-react—at kung kailangan pa ba talagang mag-react. Kasi alam mo, hindi lahat ng bagay dapat pinapatulan. Hindi lahat ng salita dapat pinaniniwalaan. At hindi lahat ng hamon dapat sinasagot.

Ang pagiging proactive ay hindi pagiging mahina. Ito ang tunay na lakas—yung tahimik ka pero matatag. Hindi ka bumubula ng galit, pero malinaw ang paninindigan mo. Hindi mo sinasayang ang enerhiya mo sa pagputok ng damdamin, kundi iniipon mo ito para sa tamang panahon, sa tamang lugar, at sa tamang dahilan.

Ang proactive na tao ay hindi basta naliligaw sa gitna ng gulo. Siya ang gumagawa ng sarili niyang daan. Habang ang reactive ay umaasa lang sa sitwasyon at emosyon, ang proactive ay nagdedesisyon kung ano ang magiging takbo ng araw niya. At sa huli, siya ang mas panatag, mas malinaw ang direksyon, at mas buo ang pagkatao.

Kaya kung gusto mong makalaya sa stress, sa pagod, at sa mga maliliit na bagay na araw-araw mong kinaiinisan, magsimula ka sa desisyong ito: pipiliin mong maging proactive—hindi dahil madali, kundi dahil ito ang daan patungo sa kapayapaan, dignidad, at tunay na lakas sa loob.

Ang hindi pagiging mainitin ang ulo ay hindi kahinaan. Sa katunayan, ito ang isa sa pinakamalalim na anyo ng lakas na bihirang matagpuan sa panahon ngayon. Sa isang mundong puno ng ingay, inggitan, at tensyon, ang pagpili mong manahimik, ngumiti, at magparaya ay isang uri ng rebolusyon. Hindi ito madali. Hindi ito natural para sa karamihan. Pero ito ang landas ng mga taong marunong magmahal sa sarili—at sa kapayapaan.

Hindi mo kailangan sumigaw para marinig. Hindi mo kailangang pumatol para ipaglaban ang dangal mo. At hindi mo kailangang patunayan ang sarili mo sa mga taong hindi rin kayang intindihin ang lalim ng puso mo. Dahil sa dulo ng lahat, ang tunay na tagumpay ay hindi nasusukat sa dami ng debateng nanalo ka, kundi sa dami ng pagkakataong pinili mong hindi masira ang sarili mo kahit kayang-kaya mong lumaban.

Kapag kaya mong panatilihin ang katahimikan ng loob mo kahit gumuho na ang pasensya mo, kahit umuusok na ang paligid, kahit tila ba inaapi ka—'yan ang tunay na kagitingan. Dahil ang tunay na lakas ay hindi makikita sa taas ng tono ng boses, kundi sa lalim ng pagkaunawa mo. Hindi ito palakasan ng pride, kundi palaliman ng pasensya. Hindi ito palakasan ng ego, kundi palawakan ng puso.

Sa bawat pagkakataong pinipili mong huwag magalit, hindi ka natatalo. Sa halip, ikaw ay nananalo sa sarili mo. Dahil mas pinili mong hindi patulan ang bagay na hindi makakatulong sa'yo. Mas pinili mong iligtas ang sarili mo mula sa pagiging bihag ng emosyon. Mas pinili mong mamuhay na may kontrol, may kalmadong isip, at may pusong handang umunawa kahit hindi nauunawaan.

Kaya sa bawat araw, sa bawat tukso ng inis, sa bawat pagkakataong may gustong bumaon sa emosyon mo—alalahanin mo ito: Mas mahalaga ang kapayapaan mo kaysa sa pagwawagi sa maliit na argumento. Mas mahalaga ang sarili mong tahimik na mundo kaysa sa panandaliang pagganti. At mas mahalaga ang paghilom mo kaysa sa pagprotekta sa pride mong sugatan.

Ikaw ay hindi ginawa para maging alipin ng emosyon. Ginawa ka para mamuhay nang buo, kalmado, at may kapayapaan—kahit gaano pa kagulo ang mundo.