This is the Video You Didn't Know You Needed By Awakened Mind
May mga araw ba na ayaw mo na? Yung tipong pagmulat mo sa umaga, ang bigat-bigat...
At naiisip mong... ‘Paano kung mawala na lang ako?’
> Kung naramdaman mo na ‘yan,
kung nararanasan mo ‘yan ngayon…
Ito ang video na para sa'yo."
> "Hindi kita huhusgahan. Hindi ko sasabihing 'magpakatatag ka'. Pero may gusto akong sabihin...
At sana, makinig ka hanggang dulo."
"Ang Pakiramdam ng Pagod na Kaluluwa"
May mga pagod na hindi nakikita sa katawan.
May pagod na hindi kayang tapatan ng kahit anong tulog o bakasyon.
Ito yung uri ng pagod na galing sa loob—
sa puso, sa isip, sa mismong kaluluwa.
Yung gising ka naman… pero para ka pa ring wala.
Parang hinihila mo ang sarili mong gumalaw sa isang mundong hindi mo na maramdaman.
Nandiyan ka nga, pero parang wala ka na rin.
Parang napuno na ang baso mo, pero araw-araw, may tumutulo pa rin na dagdag, kahit wala nang espasyo.
At habang nagkakapatong-patong ang bigat, dahan-dahan kang nilulunod ng bagay na hindi mo naman kayang pangalanan.
Hindi mo masabi kung lungkot lang ba ito.
O pagod na hindi na kaya ng katahimikan.
O simpleng damdaming wala kang maramdaman.
Hindi mo alam kung kailan nagsimula,
pero ngayon, nandito ka na—
tumatakbo nang walang direksyon,
humihinga nang mababaw,
at nabubuhay nang parang obligado lang.
At ang masakit? Akala ng iba, okay ka pa rin.
Kasi marunong ka pang ngumiti, marunong ka pang magbiro, marunong ka pang magsabing ‘kaya pa.’
Pero sa tuwing mag-isa ka,
tahimik ang paligid…
doon lumalabas lahat ng tanong:
‘Hanggang kailan pa?’
‘Para saan pa?’
‘May patutunguhan pa ba lahat ng ‘to?’
At doon mo mararamdaman na hindi lang katawan mo ang pagod—
kundi ang buong pagkatao mo.
Yung kaluluwa mong dati ay puno ng pangarap,
ngayon ay parang tinabunan ng alon ng kabiguan, kahungkagan, at katahimikan.
Hindi ito simpleng antok. Hindi ito simpleng stress.
Ito ay pakiramdam ng kaluluwang nawalan ng kislap.
Yung tipong kahit anong gawin mo, parang hindi ka na makabalik sa dating ‘ikaw.’
At kung meron mang natitirang enerhiya sa iyo ngayon…
yun ay yung huling hibla ng pag-asang baka, baka lang, may makaintindi sa’yo.
At ngayong pinili mong makinig — kahit isang parte mo ay gusto nang bumitaw —
gusto kong ipaalala na hindi ka mahina.
Hindi ka masama.
Hindi ka sira.
Isa kang taong pagod.
At ang taong pagod, hindi kailangang tapusin ang laban. Kailangan lang niyang magpahinga.
"Ang Pananahimik ng Isipang Gusto Nang Sumigaw"
Tahimik. Walang umiiyak. Walang nagsasalita. Pero ang loob mo… parang may bagyong sumisigaw.
Hindi lahat ng sugat ay may dugo. Hindi lahat ng sigaw ay naririnig.
May mga pagkakataong ang isip mo ay punung-puno na ng tanong, ng sakit, ng galit — pero walang lumalabas. Wala kang masabihan. O baka ayaw mong magsalita, dahil baka hindi ka maintindihan. Baka pagtawanan ka. O baka akala nila ‘drama’ lang ang lahat.
Kaya pinipili mong manahimik. Tinitiis mo na lang. Pinipilit mong ngumiti, makihalubilo, magtrabaho, kumilos… habang sa loob mo, dahan-dahan kang nauubos. May mga tanong kang hindi masagot, may mga damdaming hindi mo maipaliwanag, at may mga gabi na ang tanging kasama mo ay ang sariling isip mong paulit-ulit ang mga negatibong boses.
At minsan, ‘yung pananahimik na ‘yan… ‘yun ang pinaka-maingay na parte ng araw mo.
‘Yung tahimik mong ulo, ‘yun ang pinakamatinding labanan.
‘Yung walang sinasabi sa labas, pero sa loob mo, may boses na nagsasabing: ‘Wala kang silbi. Wala kang saysay. Wala ka nang pag-asa.’
Kaya kahit wala kang sugat na nakikita sa balat, pakiramdam mo bugbog na bugbog ka.
At kahit hindi ka sumisigaw sa totoong buhay, ramdam mong parang gusto mo nang sumuko.
At sa gitna ng lahat ng ito… tahimik ka pa rin. Walang nakapapansin.
Pero kaibigan, sa katahimikan mong ‘yan, naririnig ka kita.
Sa pananahimik mong ‘yan, may pag-asa pa ring humihinga sa loob mo.
Dahil ang totoo — ang pananahimik mo ay hindi kahinaan.
Ito ay panawagan. Hiling ng kaluluwang pagod.
At ito ang dahilan kung bakit naririto ako.
Hindi mo kailangang sumigaw para marinig. Hindi mo kailangang ipaliwanag ang lahat.
Ang mahalaga — huwag mong hayaang kainin ka ng katahimikan.
Dahil kahit hindi mo man sabihin, karapat-dapat kang marinig. Karapat-dapat kang unawain. Karapat-dapat kang mabuhay.
"Ang Pag-Asa ay Hindi Nawala — Natabunan Lang"
Minsan, iniisip natin na wala na tayong pag-asa.
Na para bang pinatay na ang ilaw sa loob natin. Wala nang direksyon. Wala nang dahilan.
Pero ang totoo? Hindi nawawala ang pag-asa.
Hindi yan tuluyang nawawala.
Hindi siya nawawasak.
Hindi siya basta-basta nauubos.
Ang pag-asa… natatabunan lang.
Natatabunan ng sakit.
Ng paulit-ulit na kabiguan.
Ng mga salitang hindi natin kailanman nalimutan.
Ng mga alaala na paulit-ulit nating binabalikan — kahit ayaw na nating maalala.
Natatabunan siya ng mga tanong na walang sagot.
Ng mga gabi na tahimik pero napakalakas ng ingay sa loob mo.
Ng mga araw na paulit-ulit kang gumigising pero hindi mo na alam kung bakit pa.
At habang tumatagal, parang unti-unti nang nababaon ang pag-asa sa ilalim ng lahat ng bigat,
hanggang sa hindi mo na siya maramdaman.
Hindi mo na siya makita.
Hindi mo na maalala kung ano ang itsura ng paniniwala sa bukas.
Pero kahit gaano pa siya natabunan…
Nandiyan pa rin siya.
Tahimik. Nag-aabang.
At minsan, sapat na ‘yung simpleng paghinga para maalala mong buhay pa siya.
Kasi ang pag-asa, hindi palaging sumisigaw.
Minsan, bulong lang siya.
Minsan, pakiramdam lang siya na ‘baka bukas, mas okay na.’
At minsan, siya lang ang natitirang dahilan kung bakit ka gumigising kahit ang sakit-sakit na.
Kaya kung pakiramdam mo ngayon ay wala ka nang inaasahan,
gusto kong ipaalala:
Baka hindi naman nawala ang pag-asa — baka natabunan lang.
At kung hahanapin mo siya, kahit paunti-unti, kahit sa gitna ng luha,
makikita mo… buhay pa rin siya.
At habang buhay ka — may pagkakataon kang silipin siyang muli.
"Pahinga, Hindi Pagtatapos"
Kapag pagod ka na… ang natural na reaksyon ng katawan ay huminto.
Kapag sobra na ang bigat, ang hininga natin ay lumalalim, at ang dibdib ay tila kinukuyom.
Pero ang tanong na bumabalik palagi:
‘Hanggang kailan ko pa kaya to?’
At minsan, ang sagot ng isip ay,
‘Baka hanggang dito na lang talaga.’
Pero kaibigan, gusto kong ipaalala ito sa’yo:
Ang katapusan na iniisip mo,
ay maaaring simpleng panawagan lang ng katawan at kaluluwa mo na… magpahinga.
Hindi mo kailangang itulak pa ang sarili mo hanggang sa wala nang matira.
Hindi mo kailangang mapagod ng sobra para lang masabing malakas ka.
At hindi mo kailangang ‘tapusin’ ang lahat… para lang matahimik ang sakit.
May mga damdaming akala mo ay hudyat ng katapusan —
pero sa totoo, sila’y panawagan lang para pansamantalang huminto.
Huminto para makahinga. Huminto para mapakinggan ang sarili.
Huminto para ipikit muna ang mga mata…
at sabihing,
‘Sandali lang, mundo… pagod lang ako, hindi sumusuko.
Maraming tao ang natutuksong sumuko, hindi dahil mahina sila…
kundi dahil wala silang pahinga.
Wala silang ligtas na espasyo para lang umupo, manahimik, at muling damhin ang sarili nilang puso.
Wala silang oras para makaramdam, kaya ang tanging naiisip nila — ay tapusin ang nararamdaman.
Pero ngayon, binibigyan kita ng permiso.
Oo, permiso — na magpahinga.
Na huminto nang walang guilt.
Na tumigil muna, kahit pansamantala,
nang walang pakiramdam ng kabiguan.
Ang pahinga ay hindi kabawasan sa pagkatao mo.
Hindi ito pagkatalo.
Ang pahinga ay lehitimong pangangailangan ng isang pusong sugatan,
ng isang kaluluwang pagod,
at ng isang isipang punô na.
At kung hindi mo pa ito naririnig mula sa iba —
ako na ang nagsasabi sa’yo ngayon:
Karapat-dapat kang magpahinga.
Bago mo isipin na wakasan ang lahat,
subukan mong i-pause muna ang laban.
Hindi kailangang bumitaw.
Hindi kailangang magpanggap.
Hindi kailangang lutasin lahat ng problema ngayong gabi.
Ang kailangan mo lang… ay mabigyan ng puwang ang sarili mong damdamin.
Sa loob ng katahimikan, sa gitna ng pagod,
doon mo maririnig ang boses ng pag-asa —
mahina man, pero buhay pa.
At kapag humupa na ang bagyo sa loob mo…
Kapag nakapagpahinga ka na…
makikita mong may panibagong lakas pa palang naitatago sa puso mo.
Hindi nawala, hindi naubos —
natakpan lang ng pagod,
at tinakpan ng luha.
Kaya sa ngayon, kung ‘di mo pa kayang lumaban…
okay lang.
Pahinga ka muna.
Dahil ang pahinga ay hindi pagtatapos.
Ito ay paghahanda sa bagong simula.
"Hindi Ka Nag-iisa"
Kung pakiramdam mo, walang nakakaintindi, ang video na ito — ay narito para ipaalala:
Hindi ka nag-iisa.
May mga taong handang makinig.
May mga counselor. May mga kaibigan. May mga hotlines.
At higit sa lahat, may Diyos na nakikinig kahit wala kang nasasabi.
Isang mensahe lang, isang tawag lang —
maaari mong simulan ang pagbabalik sa liwanag.
Comments
Post a Comment